શાંતિથી...બે વાર વાંચજો...વિચારજો...ને અમલ કરી જોજો..*
આજની પેઢી પાસે શું નથી ?
એમની બુદ્ધિ...
ભલભલાને પાણી પીવડાવે એવી !
એમને મળતી સગવડો...
કેટલી બધી !
જ્ઞાન મેળવવા માટેના રિસોર્સ...
ઢગલાબંધ !
ફેમિલીનો સહકાર...
સતત !
અરે !
એમ કહું તો ચાલે કે -
માતા-પિતા એમના પ્રોગ્રામ કે ટાઈમટેબલને પ્રાયોરિટી આપે...
અને,
પછી જ પોતાનો કોઈ પ્રોગ્રામ બનાવે !!
સુખ સગવડના સાધનો ?
એના વગર તો જીવાય જ કેમ !
ખુદ માતા કે પિતા જુનો ફોન વાપરે,
સ્કૂટર જુનું થયું હોય તો ચલાવી લે...
પણ,
દીકરા, દિકરીને મોબાઇલ, બાઈક કે સ્કૂટી તો નવું જ અપાવે !!
ટ્યુશન...સ્કુલની મોટી ફી દેવું કરીને પણ અરેન્જ કરી આપે !
અને,
છતાં આજની પેઢી...
આજનો યુવાન કે યુવતીના ચહેરા પર કોઈ ખુશી કેમ નથી ?
આ પેઢી ઉદાસ કેમ છે ??
૪૦-૫૦ વર્ષ કે એથી મોટી વયના લોકોને યાદ હશે કે -
માતા-પિતાને ખબર પણ ના હોય કે... પોતાનું બાળક કયા ધોરણમાં ભણે છે !
અરે,
આજે સ્કુલમાં સાહેબે તમને બોલાવ્યા છે, એવું પિતાજીને કહેવામાં પણ ડર લાગતો !
કારણકે -
આપણે જ કોઈ ભૂલ કરી હશે...
અને ફરિયાદ કરવી હશે...
- એમ માની પપ્પાના હાથનો લાફો પહેલાં પડી જતો !
અને,
“ભણે છે તો શું થયું ?
બજારનાં નાનાં-મોટાં કામ તો તારે જ કરવાના..”
અથવા,
દીકરી હોય તો
ઘરનાં કામ તો કરવાના જ !
-આવો સંવાદ દરેકના જીવનમાં થયો હશે...
અરે ભલું હોય તો -
પપ્પાની દુકાન સંભાળવા પણ જવું પડતું.
લેસન કરવાની જવાબદારી તો આપણી જ !
એના માટે કોઈ સ્પેશિયલ સમય નહોતો ફાળવાતો...
અને ટ્યુશન ?
એ શું વળી ?
“સ્કુલમાં ઢોર ચારે છે...
તો તારે ટ્યુશન રખાવવું પડે ?”
-આ ડાયલોગ પણ ઘણાં બધાએ સાંભળ્યો હશે !
અને,
ટ્યુશન રખાવનાર બાળક સહુથી ડફોળ ગણાતો...
એટલે જો શિક્ષક બાળકને ટ્યુશન રખાવવાનું કહે...
તો -
બાળકને અને વાલીને ડૂબી મરવા જેવું લાગતું !!
છતાં ચહેરા પર ખુશી કેટલી હતી !
કોઈ બોર્નવીટા કે હોર્લીક્સ વાળું દૂધ નહોતું મળતું...
અને છતાં એ વખતે પણ હાઈટ વધતી હતી...
અને,
શક્તિ અત્યારના બાળક કરતાં વધુ રહેતી !
સ્કુલેથી આવી દૂધ પીને સીધા ગલીમાં કે પોળમાં રમવા જતા રહેવાનું...
અને,
માટીમાં રમીને ધૂળવાળા થઈને પાછા આવવાનું...
છતા,
કેટલો સંતોષ !
ક્યારેય આપણને એ માટીમાં રમવાથી ઇન્ફેકશન નહોતું થતું !
થોડો તાવ આવતો તો -
ઘરગથ્થુ ઉકાળાથી જ મટી જતો !
વળી,
ઘરમાં પિતાને પણ ખબર ના પડતી...
અત્યારની જેમ કોઈ ખોટા લાડ નહિ...
અને,
છતાં બધાં જ બાળક ખુશ રહેતાં !
કોઈના જીવનમાં - કોઈ ટેન્શન નહીં...
અને હા,
ખાલી એ દિવસ થોડો ટેન્શન વાળો જાય...
જ્યારે રિઝલ્ટ પર પપ્પાની સહી લેવાની હોય !
અને,
રીઝલ્ટ ખરાબ હોય...
તો પણ,
પપ્પા લડે કે એકાદ લાફો મારી દે...
તો -
૧૦ મીનીટમાં ભૂલી જવાનું !
*એ મારા પપ્પા કે મમ્મી છે...*
*મારે પણ ખરાં !*
અને અત્યારે ?
માતા-પિતાથી બાળકને ઉંચા અવાજે બોલાય પણ નહીં...
બાળકનું ધાર્યું ના થાય તો -
એ ડીપ્રેશનમાં જતું રહે !
શિક્ષક એને લઢી ના શકે...
તો મારવાની વાત જ ક્યાંથી ?
દરેક બાળક ભીડ વચ્ચે એકલતા અનુભવે છે...
પોતાની જીદ પૂરી ના થાય તો -
ડીપ્રેશન આવી જાય !
અને એટલી હદે કે -
બાળક આત્મઘાતી પગલું ભરતાં પણ વિચાર નથી કરતું !!
અત્યારનાં દરેક માતા-પિતા મારી સાથે સહમત થશે કે...?
આપણે એને પૂછીએ કે -
”બેટા, ક્યાં જાય છે ?”
તો જવાબ આ જ હોય કે -
“ બહાર જઉં છું. “
કોઈ વાતનો સીધો જવાબ નહિ...
અને,
છતાં માબાપથી કશું કહેવાય નહી !
બસ,
સમસમીને બેસી રહેવાનું...
ક્યાં લઇ જઈ રહ્યા છીએ આપણે આપણી આ નવી પેઢીને ?
પશ્ચિમી સંસ્કૃતિનું આંધળું અનુકરણ આપણને એક ઊંડા કૂવામાં ધકેલી રહ્યું છે...
- એનું ભાન છે ?
પાણી માગે તો -
દૂધ હાજર કરી દેનારા માતા-પિતા સમજતા કેમ નથી કે -
એ પોતાના જ બાળકને પાંગળું બનાવી રહ્યા છે !
થોડું પણ 'સ્ટ્રેસ' ના આપવું...
એ આપણો 'પ્રેમ' હોઈ શકે...
પણ,
એનાથી એ બાળક ભવિષ્યમાં આવનારા સ્ટ્રેસને હેન્ડલ નહિ કરી શકે !
કાં તો ડીપ્રેશનનો ભોગ બનશે...
અથવા તો -
આત્મઘાતી પગલું ભરશે...
- એ કેમ નથી વિચારતા, ?
‘ના’ સાંભળવાની આદત નહિ હોવાને કારણે -
ભવિષ્યમાં કોઈ વ્યક્તિ એને ‘ના’ કહેશે...તો?
એને પોતાનો 'અહમ' ઘવાશે...
અને,
ના કરવાનું કરી બેસશે એનું શું ?
વસ્તુઓ માગ્યા પહેલાં જ મળી જતી હોય...
એને પછી -
ભવિષ્યમાં ધીરજ રહેશે ખરી ?
તમારું બાળક તમને પ્યારુ છે, ઈમ્પોર્ટન્ટ છે...
એટલું જ મહત્વનું સમાજમાં પગ મુકશે ત્યારે બધા ગણશે એને ?
એ સ્વાર્થી બનીને કોઈને ગણે જ નહિ તે છતાં આપણા તરફથી જે વાત્સલ્ય એને મળે છે,
એવું જ વ્હાલ એને સમાજમાંથી નહિ મળે !
(કારણકે સામેની વ્યક્તિ પણ આવી રીતે ઉછરેલી વ્યક્તિ હશે ને !)
ત્યારે શું થશે એનો વિચાર કર્યો કોઈ દિવસ ?
ચાલો,
આજે.... થોડું આપણે સુધારવાનો નિર્ણય લઈએ.
આપણે આપણા બાળકને 'સામાન્ય' દેખાતા...પરંતુ,
ભવિષ્યમાં થનારા મોટાં જોખમો સામે રક્ષણ આપનારા ગુણો શીખવાડીશું.
એના માટે માતા-પિતાએ થોડું કઠોર બનવું પડશે !
*જો હીરાને ઘસવાવાળી પોલિશ કરવાવાળી એમ્રી થોડી કઠોર અને કર્કશ નહિ હોય...*
*તો -*
*હીરાની કિંમત નજીવી બની જશે !*
*કેમકે એ પોલીશ જ નહિ કરાયેલો હોય એટલે !*
દિલમાં દુ:ખ તો થાય...
છતાં પણ બાળકને ધીરજ,
‘ના’ સાંભળવાની ટેવ,
મોટાઓનો આદર કરવાની ટેવ
અને,
પ્રોબ્લેમ સોલ્વ કવાની કેપેસીટી...
આ બધું જ શીખવાડવું પડશે.
દુનિયા ક્યારેય એટલી નવરી નથી કે -
તમારા બાળકની સતત ઢાલ બનીને રહે !
જો આ ગુણો એનામાં આવશે...
તો -
ફક્ત હેપ્પી ન્યુ ઈયર નહિ...
પણ,
આપણી અને એમની લાઈફ પણ 'હેપ્પી' બની જશે !!
સોરી,
*થોડી ભાષા કઠોર વાપરી છે...*
પણ,
*એ મારી આજની યુવાપેઢી વિશેની ચિંતા છે...*
*તો એને 'ક્ષમ્ય' ગણશો !!*🙏